Hoi lief,
Wat moet je zeggen? Ik weet niet zoveel te zeggen.
Het is allemaal zo onwerkelijk, en zo vreselijk snel gegaan.
Ik zag er iedere maand weer tegenop, de controles in het ziekenhuis, niet wetend wat de uitslagen zouden zijn. Eerder de berichten dat de behandeling goed aanslaat, dat geeft hoop.
En dan kom je thuis ziek in bed te liggen en uiteindelijk verlies je te veel vocht en kon ik niet anders als de dokter inschakelen, want dit ging niet goed.
Paar pilletjes, proberen wat te eten en te drinken hopen dat je weer aansterkt.
Maar dat ging niet goed, samen besloten om dan toch maar naar het ziekenhuis te gaan zoals de huisarts voorstelde. Daar de nodige onderzoeken gehad en weer wachten op de resultaten.
En dan stort onze wereld een beetje in elkaar, de behandeling werkt niet meer, ze kunnen niks meer doen. Prognose, nog een paar maanden. Paar dagen later familiegesprek, de prognose was heel erg optimistisch, een paar weken was realistischer.
9 dagen is het geworden. 9 dagen waarin je hebt gestreden voor wat je waard was.
Maar het is een oneerlijke strijd, een die je niet kan winnen.
Ik ben trots dat je 1.329 dagen mijn vrouw wilde zijn.
Trots dat je 6.823 dagen officieel bij me bent geweest.
Ik ben blij met de tijd die ons samen gegund is geweest. We hebben een heleboel leuke dingen gedaan en beleefd samen. Vakanties in het buitenland met de auto, busreizen, ritjes op de motor. Maar ook de dagtripjes met de kinderen zal ik nooit vergeten.
Superblij dat we nog in de laatste week een laatste wens in vervulling konden laten gaan dankzij de stichting Wens Ambulance. Toch nog even met Nova naar de dierentuin. Ik heb je zien genieten nog die dag, genieten van Nova, van de kinderen en de rest van de familie die er ook bij was.
We hadden nog zoveel willen doen, nog eens naar Tossa de Mar in Spanje waar we de laatste jaren enorm hebben genoten samen. Of nog eens naar Ierland. Of nog eens een nieuwe bestemming zoeken…
Wat kan je nog zeggen?
We hebben het goed gehad samen, maar ook enorme tegenslagen gehad.
Hoe dapper je steeds weer de volgende uitdaging vol goede moed aanging. Waar je die kracht vandaan haalde, ik heb geen idee. Je ging er gewoon voor en het kwam uiteindelijk allemaal weer goed.
Ik ben trots op wat we samen hebben bereikt, trots dat je mijn vrouw wilde zijn.
Je zit voor altijd in mijn hart, niets wat daar nog iets in kan veranderen.
Lof joe, om de maan en terug.
Always With Me, Always With You.
Kees Cools
Eindhoven 23 december 2024